Dodaj produkty podając kody
Dodaj plik CSV
Wpisz kody produktów, które chcesz zbiorczo dodać do koszyka (po przecinku, ze spacją lub od nowej linijki).
Powtórzenie wielokrotnie kodu, doda ten towar tyle razy ile razy występuje.
Co łaczy piwa w stylu Pale Ale, IPA, Porter i Stout?
2023-02-02
Piwo dla średniowiecznego brytyjczyka było niczym woda - spożywano je tam codziennie niezależnie od warstwy społecznej. Powodów tego stanu rzeczy było wiele - od paradoksalnie większego bezpieczeństwa (jakość wody pozostawiała w tamtym czasie wiele do życzenia), do potrzeby uzupełnienia deficytu energetycznego w codziennej diecie. Rocznie na jedną osobę przypadało około 300 litrów piwa (to trzy razy więcej, niż spożywa się współcześnie w Polsce!), a średniowiecznym władzom bardziej zależało na zapewnieniu odpowiedniej jakości i mocy piwa, niż zachęcaniu do porzucenia tych praktyk.
Nikt nie słyszał w tamtych czasach o dużych browarach - piwa warzone były indywidualnie w lokalach, gdzie następnie je sprzedawano. Prym w produkcji wiodły kobiety, często będące lokalnymi kiperkami dbającymi o jakość piwa. Rola mężczyzn stopniowo rosła, gdy piwowarzy zaczęli organizować się w 1342 roku i tworzyć piwne gildie rzemieślnicze. Lepsza organizacja, powoli wypracowywane standardy i sprawdzone receptury doprowadziły do tego, że tawerny i gospody zrezygnowały z warzenia własnych trunków, pozostając przy sprzedaży gotowych produktów. W ten właśnie sposób w Wielkiej Brytanii zaczęły powstawać browary komercyjne, jakie znamy po dziś dzień.
To Hop or not To Hop?
Nim brytyjczycy odkryli, czym tak naprawdę jest chmielenie piwa, w ich piwnym świecie niekwestionowanie królowało “Ale”. Stworzone z mieszanki jęczmienia aromatyzowanego ziołami i przyprawami, ale... bez dodatku chmielu! Był to co prawda składnik popularny w Belgii i Niderlandach, ale trudności w opanowaniu surowca i ustaleniu odpowiednich proporcji sprawiały z początku problem dla wielu browarników i pominięcie go w recepturze brytyjskiego ale. Z czasem jednak szalę przeważyły mnogie korzyści płynące z faktu używania chmielu, z których najważniejszą były oczywiście jego właściwości konserwujące.
Dzięki nim piwo przez dłuższy czas zachowywało świeżość, co składało się również na poprawę wydajności produkcji i transportu piwa. Chmiel zaczęto uprawiać na wyspie w 1520 roku, ale pomimo tego jeszcze przez wiele lat zarówno piwa chmielowe jak i tradycyjne Ale cieszyły się równą popularnością i stanowiły dwa osobne napoje. Mimo wszystko z biegiem lat tradycyjne Ale wyparte zostało przez trunek z dodatkiem chmielu. Zmieniło się też nazewnictwo, i do dziś to wersja chmielona określana jest mianem “Ale”.
Przełomem, który nastąpił w browarnictwie, było wynalezienie takich sprzętów jak termometr, higrometr czy agregator. Wtedy na piwnej scenie zaczęły pojawiać się piwa ciemne i India Pale Ale.
Kolejnym elementem brytyjskiej piwnej historii są lagery, które pojawiły się na wyspach pod koniec XIX wieku, ale przez dziesięciolecia nie zwracały na siebie uwagi konsumentów. Popularność piwa Lager gwałtownie wzrosła w latach 70., zwiększając się z zaledwie 2% udziału w rynku w 1965 r. do 20% w 1975 r. Miał na to wpływ rozwój “Wielkiej Szóstki”, czyli sześciu olbrzymich browarów, dla których produkcja lagerów była zwyczajnie bardziej opłacalna. Był to też czas, w którym poza butelkami zaczęto sprzedawać piwo w puszkach.
Brytyjskie piwowarstwo to jednak nie tylko wyżej wspomniane lagery oraz ale. Na przestrzeni wieków powstało wiele charakterystycznych styli mających swój początek na wyspach. Jakie piwa możemy więc określać jako brytyjskie?
Barley Wine - złożone, mocne piwo (o zawartości alkoholu między 7 a 12%) i silnym aromatem owoców oraz chmielu, który balansuje wysoką zawartość alkoholu i pochodzącą od słodu słodycz.
Bitter - klasyczny styl, który najbardziej kojarzy się z tradycyjnymi brytyjskimi pubami. Charakteryzuje się gorzkim smakiem o wielu stopniach zaawansowania, co dobrze mieć na uwadze zamawiając w jednym z nich piwo w tym stylu.
Blond Ale - jasne, sesyjne i wysoce pijalne piwo o uniwersalnym smaku i zrównoważonej goryczce z wyczuwalnym ciasteczkowo-słodowym aromatem.
Brown Ale - kuzyn piwa w stylu porter, którego początki pochodzą jeszcze z średniowiecza. Średnio nachmielone o aromacie orzechów i karmelu.
Burton/Old Ale - ciemne, słodowe i mocne piwo ze sporą dawką chmielu i słodu, aromacie orzechów i karmelu oraz wysokiej zawartości alkoholu, czyli pozycja idealna na zimne wieczory.
Pale Ale - wyewoluowało w XVII wieku, kiedy to na popularności zyskały jasne słody. Styl ten charakteryzuje się goryczkowym smakiem i intensywnym aromatem.
Heather Ale - Szkockie piwo owiane legendą, w którym oprócz słodowości i delikatnej goryczki znajdziemy nuty kwiatów wrzosu, mirtu oraz imbir nadający piwu kwiatowo-korzennego charakteru.
India Pale Ale - jasne, porządnie nachmielone i mocniej alkoholowe piwo warzone początkowo, aby przetrwać długie podróże statkiem. W Wielkiej Brytanii styl ten wyszedł z mody w okolicy połowy XX wieku, i to właśnie wtedy amerykańscy piwowarzy przejęli trend warzenia piw w stylu IPA, będących teraz najczęściej produkowanymi piwami na świecie.
Mild - Brytyjskie, w większości przypadków ciemne piwo o stosunkowo niskim ekstrakcie początkowym, ale i wyraźnie zaakcentowanym charakterze słodowym oraz nutach charakterystycznych dla ciemnych jego odmian.
Porter - nazwany na cześć ulicznych i rzecznych tragarzy londyńskich, którzy lubowali się w mocniejszej, silniej nachmielonej i dłużej dojrzewającej wersji piwa Brown Ale. Styl ten charakteryzuje się bogatym i pełnym aromatem kawy oraz czekolady.
Red Ale - nazwa tego stylu pochodzi od rodzaju słodu, któremu to zawdzięcza czerwonawy kolor oraz smak. Nie jest to piwo o dominującej goryczy a raczej słodkawym posmaku.
Stout - piwo czarne jak smoła, o intensywnych, palonych nutach. Cechuje się mocno zaakcentowaną goryczką chmielową i można je spotkać w wielu odmianach - od owsianego (Oatmeal Stout), przez czekoladowy (Chocolate Stout) do przełamanego dodatkiem cukru mlecznego - laktozy, Milk Stout.
Mamy nadzieję, że przybliżyliśmy Wam meandry brytyjskiej piwnej historii, która zawiera w sobie wiele niespodzianek i ma do zaoferowania znacznie więcej niż klasyczny Guinness. Przez nasz e-sklep możecie sprawdzić osobiście, jak ewoluował smak brytyjskiego piwa zamawiając propozycje browarów Verdant i Cloudwater, do czego serdecznie zachęcamy!
Nikt nie słyszał w tamtych czasach o dużych browarach - piwa warzone były indywidualnie w lokalach, gdzie następnie je sprzedawano. Prym w produkcji wiodły kobiety, często będące lokalnymi kiperkami dbającymi o jakość piwa. Rola mężczyzn stopniowo rosła, gdy piwowarzy zaczęli organizować się w 1342 roku i tworzyć piwne gildie rzemieślnicze. Lepsza organizacja, powoli wypracowywane standardy i sprawdzone receptury doprowadziły do tego, że tawerny i gospody zrezygnowały z warzenia własnych trunków, pozostając przy sprzedaży gotowych produktów. W ten właśnie sposób w Wielkiej Brytanii zaczęły powstawać browary komercyjne, jakie znamy po dziś dzień.
To Hop or not To Hop?
Nim brytyjczycy odkryli, czym tak naprawdę jest chmielenie piwa, w ich piwnym świecie niekwestionowanie królowało “Ale”. Stworzone z mieszanki jęczmienia aromatyzowanego ziołami i przyprawami, ale... bez dodatku chmielu! Był to co prawda składnik popularny w Belgii i Niderlandach, ale trudności w opanowaniu surowca i ustaleniu odpowiednich proporcji sprawiały z początku problem dla wielu browarników i pominięcie go w recepturze brytyjskiego ale. Z czasem jednak szalę przeważyły mnogie korzyści płynące z faktu używania chmielu, z których najważniejszą były oczywiście jego właściwości konserwujące.
Dzięki nim piwo przez dłuższy czas zachowywało świeżość, co składało się również na poprawę wydajności produkcji i transportu piwa. Chmiel zaczęto uprawiać na wyspie w 1520 roku, ale pomimo tego jeszcze przez wiele lat zarówno piwa chmielowe jak i tradycyjne Ale cieszyły się równą popularnością i stanowiły dwa osobne napoje. Mimo wszystko z biegiem lat tradycyjne Ale wyparte zostało przez trunek z dodatkiem chmielu. Zmieniło się też nazewnictwo, i do dziś to wersja chmielona określana jest mianem “Ale”.
Przełomem, który nastąpił w browarnictwie, było wynalezienie takich sprzętów jak termometr, higrometr czy agregator. Wtedy na piwnej scenie zaczęły pojawiać się piwa ciemne i India Pale Ale.
Kolejnym elementem brytyjskiej piwnej historii są lagery, które pojawiły się na wyspach pod koniec XIX wieku, ale przez dziesięciolecia nie zwracały na siebie uwagi konsumentów. Popularność piwa Lager gwałtownie wzrosła w latach 70., zwiększając się z zaledwie 2% udziału w rynku w 1965 r. do 20% w 1975 r. Miał na to wpływ rozwój “Wielkiej Szóstki”, czyli sześciu olbrzymich browarów, dla których produkcja lagerów była zwyczajnie bardziej opłacalna. Był to też czas, w którym poza butelkami zaczęto sprzedawać piwo w puszkach.
Brytyjskie piwowarstwo to jednak nie tylko wyżej wspomniane lagery oraz ale. Na przestrzeni wieków powstało wiele charakterystycznych styli mających swój początek na wyspach. Jakie piwa możemy więc określać jako brytyjskie?
Barley Wine - złożone, mocne piwo (o zawartości alkoholu między 7 a 12%) i silnym aromatem owoców oraz chmielu, który balansuje wysoką zawartość alkoholu i pochodzącą od słodu słodycz.
Bitter - klasyczny styl, który najbardziej kojarzy się z tradycyjnymi brytyjskimi pubami. Charakteryzuje się gorzkim smakiem o wielu stopniach zaawansowania, co dobrze mieć na uwadze zamawiając w jednym z nich piwo w tym stylu.
Blond Ale - jasne, sesyjne i wysoce pijalne piwo o uniwersalnym smaku i zrównoważonej goryczce z wyczuwalnym ciasteczkowo-słodowym aromatem.
Brown Ale - kuzyn piwa w stylu porter, którego początki pochodzą jeszcze z średniowiecza. Średnio nachmielone o aromacie orzechów i karmelu.
Burton/Old Ale - ciemne, słodowe i mocne piwo ze sporą dawką chmielu i słodu, aromacie orzechów i karmelu oraz wysokiej zawartości alkoholu, czyli pozycja idealna na zimne wieczory.
Pale Ale - wyewoluowało w XVII wieku, kiedy to na popularności zyskały jasne słody. Styl ten charakteryzuje się goryczkowym smakiem i intensywnym aromatem.
Heather Ale - Szkockie piwo owiane legendą, w którym oprócz słodowości i delikatnej goryczki znajdziemy nuty kwiatów wrzosu, mirtu oraz imbir nadający piwu kwiatowo-korzennego charakteru.
India Pale Ale - jasne, porządnie nachmielone i mocniej alkoholowe piwo warzone początkowo, aby przetrwać długie podróże statkiem. W Wielkiej Brytanii styl ten wyszedł z mody w okolicy połowy XX wieku, i to właśnie wtedy amerykańscy piwowarzy przejęli trend warzenia piw w stylu IPA, będących teraz najczęściej produkowanymi piwami na świecie.
Mild - Brytyjskie, w większości przypadków ciemne piwo o stosunkowo niskim ekstrakcie początkowym, ale i wyraźnie zaakcentowanym charakterze słodowym oraz nutach charakterystycznych dla ciemnych jego odmian.
Porter - nazwany na cześć ulicznych i rzecznych tragarzy londyńskich, którzy lubowali się w mocniejszej, silniej nachmielonej i dłużej dojrzewającej wersji piwa Brown Ale. Styl ten charakteryzuje się bogatym i pełnym aromatem kawy oraz czekolady.
Red Ale - nazwa tego stylu pochodzi od rodzaju słodu, któremu to zawdzięcza czerwonawy kolor oraz smak. Nie jest to piwo o dominującej goryczy a raczej słodkawym posmaku.
Stout - piwo czarne jak smoła, o intensywnych, palonych nutach. Cechuje się mocno zaakcentowaną goryczką chmielową i można je spotkać w wielu odmianach - od owsianego (Oatmeal Stout), przez czekoladowy (Chocolate Stout) do przełamanego dodatkiem cukru mlecznego - laktozy, Milk Stout.
Mamy nadzieję, że przybliżyliśmy Wam meandry brytyjskiej piwnej historii, która zawiera w sobie wiele niespodzianek i ma do zaoferowania znacznie więcej niż klasyczny Guinness. Przez nasz e-sklep możecie sprawdzić osobiście, jak ewoluował smak brytyjskiego piwa zamawiając propozycje browarów Verdant i Cloudwater, do czego serdecznie zachęcamy!
Podziel się swoim komentarzem z innymi
